Kiedy 28 stycznia 1918 roku zbrojne ramie bolszewików zostało przekształcone z Gwardii Czerwonej w Robotniczo Chłopską Armię Czerwoną – została przejęta też i wewnętrzna struktura organizacyjna. Oznaczało to, że wszyscy powinni być równi, również pod względem dystynkcji. Takie rozwiązanie nie było jednak zbyt skuteczne na polu bitwy – ktoś przecież musi dowodzić, dlatego w pierwszym okresie istnienia armii dowódcy byli wybierani w sposób demokratyczny przez głosowanie.
Taki stan rzeczy trwał do maja 1918 roku kiedy zdecydowano się na w prowadzenie powszechnej służby wojskowej powołując jednocześnie że do każdej jednostki został przydzielony komisarz polityczny tzw. Politruk. Takie rozwiązanie powodowało istnienie dwu władzy na każdym szczeblu dowodzenia. Jednocześnie przez szybki wzrost liczebności armii pojawiło się zapotrzebowanie na ludzi którzy byli przeszkoleni do dowodzenia takimi masami wojska. Rozpoczęło się ponowne przywracanie do służby wyszkolonych oficerów, a ich poczynania kontrolowali komisarze. Problem z dowodzeniem w polu istniał dalej ponieważ oficerowie nie mogli nosić na mundurze dystynkcji, co z kolei często prowadziło do chaosu podczas walki – żołnierze nie potrafili odnaleźć dowódców.
Stosunkowo szybko został wprowadzony znak rozpoznawczy dla żołnierzy całej armii – była nim czerwona gwiazda na której znajdował się młot i pług jako symbol wojska robotniczo chłopskiego (w roku 1920 zaczęła się pojawiać gwiazda z sierpem i młotem) lecz to nie pomagało rozróżnić oficerów. Wprowadzono więc dodatkową odznakę w postaci gwiazdy z pługiem i młotem okalanej wieńcem w połowie laurowym, a drugiej strony dębowym. Odznaka wytwarzana była w wielu wariantach i przysługiwała zarówno oficerom liniowym jak i komisarzom politycznym. Noszono je najczęściej na mundurze ale zdarzało się także że przytwierdzano je do czapek bądź szelek. Wciąż jednak żołnierze nie wiedzieli z dowódcą jakiego szczebla mają do czynienia.
Uregulowano to dopiero w styczniu 1919 roku wprowadzając takie same dystynkcje we wszystkich rodzajach wojsk. Naszywano je na lewym rękawie, a wykonywane były z czerwonego sukna. W górnej części znajdowała się czerwona gwiazda, a poniżej umieszczano trójkąty, kwadraty bądź diamenty. Co ciekawe stopnie w armii czerwonej bardziej nam mówiły o funkcji jaką pełnił dany oficer, a nie jaki stopień rzeczywisty posiada. Świadczy o tym fakt że nie mają one odpowiedników wśród stopni innych armii. Stopnie jakie się pojawiły to:
- Отделенный командир – dowódca drużyny
- Помощник командира взвода – zastępca dowódcy plutonu
- Старшина – sierżant
- Командир взвода – dowódca plutonu
- Командир роты – dowódca kompani
- Командир батальона – dowódca batalionu
- Командир полка – dowódca pułku
- Командир бригады – dowódca brygady
- Начальник дивизии – kierownik wydziału [ oficer sztabowy ]
- Командующий армией – dowódca armii
- Командующий фронтом – naczelny dowódca
Równocześnie z wprowadzeniem w 1919 roku nowego wzoru umundurowania i oznaczenia stopni pojawiły się także rozróżnienia rodzajów broni poprzez wprowadzenie na mundurze trzech patek o kolorze określającym rodzaj wojska. Były to kolor szkarłatny dla piechoty, niebieski dla kawalerii i czarny oznaczał artylerie. Stopnie w tej postaci przetrwały w armii czerwonej do roku 1935 kiedy to w ramach przeprowadzonych reform zostały zastąpione innymi. W trakcie wojny z Polską armia bolszewicka była nękana ciągłym brakiem w umundurowaniu u wyposażeniu, a to z kolei spowodowało że w jednostkach liniowych do końca działań wojennych nie zostało wprowadzone jednolite umundurowanie i oznaczenie stopni.